แฟ้มที่ 1 ปีศาจร้ายท่ามกลางคืนเดือนดับ

ดาวเคราะห์ Naberius เขต ป่า

                กลางดึกคืนหนึ่ง แสงจันทร์ทอส่องลงมาที่ผืนป่าด้านล่าง แม้จะเป็นเวลาที่อันตรายสำหรับมนุษย์ทั่วไป แต่ไม่ใช่ของหุ่นยนต์นักล่าผู้นี้อย่างแน่นอน ยามราตรีที่เงียบสงัด มีร่างหนึ่งกำลังนอนหมอบอยู่บนต้นไม้รอคอยเหยื่อที่ตนเฝ้าตามหามานานกว่าครึ่งวัน

                “9ชั่วโมง 45นาที...ไม่น่าเชื่อเลยน่าครับว่าสิ่งมีชีวิตจะทำได้นานถึงขนาดนี้” หุ่นเหล็กร่างสีดำทมิฬพูดขึ้นมาลอยๆในขณะที่ใช้กล้องแสกนเข้าไปในปากถ้ำแห่งหนึ่ง เขาทำอย่างนี้มาตลอดทั้งวันเพื่อรอคอยอะไรบางอย่าง

                ร่างกายของหุ่นเหล็กตัวนี้เป็นสีดำขลับทั้งตัว มีส่วนข้อต่อบางส่วนที่เกินออกมาเป็นสีเงิน รูปทรงของส่วนหัวคล้ายกับนกนักล่า มีกระจกแก้วสีแดงครอบส่วนใบหน้าเอาไว้ แม้จะมีรูปร่างเพรียวบางแบบมนุษย์แต่กลับมีส่วนสูงมากถึงสองเมตร

                แซ่ก แซ่ก เสียงใบไม้กระทบกันของต้นไม้อีกฝั่งหนึ่ง เขาหันคอไปมองก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกับลิงสีเหลืองกำลังโหนต้นไม้ไปมาอย่างสบายอารมณ์

                โดยไม่รู้ตัวเลยว่าพญามัจจุราชกำลังคืบคลานเข้ามา

                ฉึก! ใบมีดแสงขนาดใหญ่เกือบหนึ่งเมตรปักทะลุกลางหลังของเหยื่อผู้โชคร้าย จากนั้นก็มีสิ่งที่คล้ายกับเชือกเลื้อยไปมาในความมืดรัดส่วนด้ามจับของมีดเอาไว้และดึงใบมีดพร้อมกับร่างของเหยื่อผู้โชคร้ายไปด้วย

                เมื่อร่างของเหยื่อห้อยอยู่บนต้นไม้ หุ่นเหล็กสีดำจึงขยับตัวเป็นครั้งแรกและหน้ากากสีแดงส่วนใบหน้าก็มีหน้าจอแสดงผลขึ้นมา เป็นการแสดงข้อมูลของเหยื่อที่เขาพึ่งสังหารได้ไปเมื่อสักครู่นี้

                “สิ่งมีชีวิตบนดาวนาเบริอุสทั่วไป [โอแดน]หรอครับ น่าจะพอใช้ได้นะครับ”

                เขาพูดเสร็จก็ดึงมีดที่ปักอยู่บนร่างเหยื่อออกและเหน็บไว้ที่ข้างเอว ส่วนร่างของโอแดนนั้นถูกโยนปลิวตกไปที่หน้าถ้ำมืดเสียงดังตุ้บ

                “คุณจะอดทนไหวหรือเปล่าครับ ถ้าทำได้ผมจะถือว่าคุณเหนือกว่าสิ่งมีชีวิตทั่วๆไปนะครับ”

                เขาหมอบลงบนยอดไม้เหมือนเดิมรอให้เวลาผ่านไปเล็กน้อย ซากของโอแดนนั้นมีเลือดนองเต็มพื้นและเริ่มส่งกลิ่นที่น่าสะอิดสะเอียนออกมา เริ่มมีแมลงเล็กๆบินไปเกาะกินร่างของมันบ้างแล้ว

                ทันใดนั้นเอง สิ่งที่เขารอคอยมานานกว่าครึ่งวันก็ได้ปรากฏโฉมออกมา

                แววตาสีเหลืองทองที่เปล่งประกายอยู่ในความมืดคู่หนึ่งกำลังจ้องมองออกมาจากถ้ำมืด มันค่อยๆลอยออกมาช้าๆเหมือนดวงวิญญาณ จากนั้นร่างขนาดใหญ่ของมันก็ปรากฎออกมาอย่างเด่นชัดท่ามกลางความมืดเพราะกล้องของหุ่นเหล็กที่ทำให้เขาสามารถมองเห็นร่างของมันได้อย่างชัดเจนแม้รอบข้างจะมืดมิด

                “คมเขี้ยวแห่งไพรี [แฟงค์ แบนเธอร์] ในที่สุดคุณก็ปรากฎตัวออกมาแล้วนะครับ”

                ร่างของแฟงค์ แบนเธอร์ในหน้าจอของหุ่นเหล็กนั้น เป็นเสือพาดกลอนขนาดใหญ่กว่าห้าเมตร มีแผงคอฟูๆเหมือนสิงโต ที่เท้ามีกงเล็บที่ดูแล้วอันตรายอยู่ทั้งสี่ข้าง ดวงตาสีเหลืองทองกำลังจ้องมองไปที่ซากของโอแดนผู้โชคร้ายนั้น

                เสือยักษ์เดินออกมาและกัดกินซากของโอแดนทันที เลือดสีแดงสาดกระจายไปทั่วบริเวณ หลังจากที่มันกินไปจนหมดจนเหลือแต่กองเลือดที่พื้นแล้ว มันก็เงยหน้าขึ้นคำรามออกมาอย่างน่ากลัว

                โฮกกก!

                “จับได้แล้วนะครับ”

                กริ้ก! เสียงกดปุ่มในมือดังขึ้น สวิตซ์ในมือของหุ่นเหล็กได้ลั่นออกเป็นสัญญาณโจมตีทันที ทันใดนั้นป่าก็สั่นไหวและมีเงาสี่สายพุ่งเป็นเส้นตรงโดยมุ่งเป้าไปที่ขาทั้งสีข้างของแฟงค์ แบนเธอร์!

                ฉัวะ! โฮกกก!

                ฉมวกขนาดใหญ่สี่อันพุ่งปักเข้าไปที่เท้าของแฟงค์ แบนเธอร์พร้อมๆกัน มันถูกตรึงเอาไว้กับที่จนเท้าขยับไปไหนไม่ได้ จากนั้นมันก็กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

                “สวัสดีครับ คุณเสือใหญ่”

                หุ่นเหล็กกระโดดลงมาจากต้นไม้และย่างก้าวเข้าไปใกล้ๆมอนสเตอร์ผู้โชคร้ายที่ถูกตรึงเอาไว้กับที่ช้าๆ เขาหยิบมีดแสงที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมาหนึ่งข้างและควงเบาๆ

                สายตาของเสือยักษ์พุ่งเป้ามาที่หุ่นเหล็กทันที มันคำรามออกมาและดิ้นอย่างรุนแรง แต่ก็มีแต่ทำให้แผลของมันฉีกขาดมากขึ้นเท่านั้น ในตอนที่หุ่นเหล็กเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วนั้นมันก็คงต้องเตรียมรับความตาย

                แต่ทันในนั้นเอง ในเงาหมู่แมกไม้ ก็มีดวงดาสีเหลืองทองอีกคู่หนึ่งพุ่งสวนออกมาด้วยความรวดเร็ว หุ่นเหล็กเหมือนจะรู้ตัวอยู่แล้วเลยทำเพียงแค่เอี้ยวตัวหลบเล็กน้อยเท่านั้น ทำให้การโจมตีนั้นพลาดเป้าไป

                แต่แค่นั้นยังไม่พอ เขายังฝากบาดแผลจากมีดกรีดเข้าไปที่ท้องน้อยของเงานั้นด้วย

                โฮกกก!!!

                เขาหันกลับไปมองเงาสายใหม่ที่พุ่งเข้ามาด้วยความเยือกเย็นราวกับไม่มีค่าอยู่ในสายตา มันเป็นเสือที่มีความคล้ายกับแฟงค์ แบนเธอร์มาก แต่มีขนาดเล็กกว่าและไม่มีแผงคอที่ดูนุ่มฟูนั่น

                “แล้วก็สวัสดี คุณสุภาพสตรีแห่งพงไพร [แฟงค์ แบนชี]”

                เสือยักษ์ผัวเมียทั้งสองตัวคำรามประสานเสียงกันจนทำให้ต้นไม้โดยรอบสั่นไหว แต่ก็ไม่ทำให้หุ่นเหล็กสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย เขาทำเพียงแค่เอียงคอบิดขี้เกียจไปมาด้วยความเบื่อหน่าย

                “วันนี้ผมเสียเวลามามากแล้ว คุณแบนเธอร์คงขยับไม่ได้อีกสักพัก ดังนั้นผมจะเลือกกำจัดคุณเป็นคนแรก”

                เขาควงมีดและชี้ไปทางแฟงค์ แบนชีราวกับว่าเขาสามารถชี้เป็นชี้ตายศัตรูได้เลยทีเดียว

                เวอร์เนียที่ขาปล่อยไอพ่นออกมา สะกิดเท้าหนึ่งทีพุ่งเข้าหาเสือยักษ์ตัวเมียด้วยความเร็วสูง พริบตาเดียวกงเล็บที่ขาหน้าซ้ายก็แตกหักออกอย่างไม่ยินยอมพร้อมใจ โดยมีร่างของหุ่นเหล็กยืนอยู่ด้านหลังมัน โดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องเลยแม้แต่น้อย

                “[พลาสม่า] เริ่มภารกิจได้”