ดาวเคราะห์ Naberius เขต ป่า
กลางดึกคืนหนึ่ง
แสงจันทร์ทอส่องลงมาที่ผืนป่าด้านล่าง แม้จะเป็นเวลาที่อันตรายสำหรับมนุษย์ทั่วไป
แต่ไม่ใช่ของหุ่นยนต์นักล่าผู้นี้อย่างแน่นอน ยามราตรีที่เงียบสงัด มีร่างหนึ่งกำลังนอนหมอบอยู่บนต้นไม้รอคอยเหยื่อที่ตนเฝ้าตามหามานานกว่าครึ่งวัน
“9ชั่วโมง
45นาที...ไม่น่าเชื่อเลยน่าครับว่าสิ่งมีชีวิตจะทำได้นานถึงขนาดนี้” หุ่นเหล็กร่างสีดำทมิฬพูดขึ้นมาลอยๆในขณะที่ใช้กล้องแสกนเข้าไปในปากถ้ำแห่งหนึ่ง
เขาทำอย่างนี้มาตลอดทั้งวันเพื่อรอคอยอะไรบางอย่าง
ร่างกายของหุ่นเหล็กตัวนี้เป็นสีดำขลับทั้งตัว
มีส่วนข้อต่อบางส่วนที่เกินออกมาเป็นสีเงิน รูปทรงของส่วนหัวคล้ายกับนกนักล่า
มีกระจกแก้วสีแดงครอบส่วนใบหน้าเอาไว้
แม้จะมีรูปร่างเพรียวบางแบบมนุษย์แต่กลับมีส่วนสูงมากถึงสองเมตร
แซ่ก แซ่ก
เสียงใบไม้กระทบกันของต้นไม้อีกฝั่งหนึ่ง
เขาหันคอไปมองก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกับลิงสีเหลืองกำลังโหนต้นไม้ไปมาอย่างสบายอารมณ์
โดยไม่รู้ตัวเลยว่าพญามัจจุราชกำลังคืบคลานเข้ามา
ฉึก!
ใบมีดแสงขนาดใหญ่เกือบหนึ่งเมตรปักทะลุกลางหลังของเหยื่อผู้โชคร้าย จากนั้นก็มีสิ่งที่คล้ายกับเชือกเลื้อยไปมาในความมืดรัดส่วนด้ามจับของมีดเอาไว้และดึงใบมีดพร้อมกับร่างของเหยื่อผู้โชคร้ายไปด้วย
เมื่อร่างของเหยื่อห้อยอยู่บนต้นไม้
หุ่นเหล็กสีดำจึงขยับตัวเป็นครั้งแรกและหน้ากากสีแดงส่วนใบหน้าก็มีหน้าจอแสดงผลขึ้นมา
เป็นการแสดงข้อมูลของเหยื่อที่เขาพึ่งสังหารได้ไปเมื่อสักครู่นี้
“สิ่งมีชีวิตบนดาวนาเบริอุสทั่วไป
[โอแดน]หรอครับ น่าจะพอใช้ได้นะครับ”
เขาพูดเสร็จก็ดึงมีดที่ปักอยู่บนร่างเหยื่อออกและเหน็บไว้ที่ข้างเอว
ส่วนร่างของโอแดนนั้นถูกโยนปลิวตกไปที่หน้าถ้ำมืดเสียงดังตุ้บ
“คุณจะอดทนไหวหรือเปล่าครับ
ถ้าทำได้ผมจะถือว่าคุณเหนือกว่าสิ่งมีชีวิตทั่วๆไปนะครับ”
เขาหมอบลงบนยอดไม้เหมือนเดิมรอให้เวลาผ่านไปเล็กน้อย
ซากของโอแดนนั้นมีเลือดนองเต็มพื้นและเริ่มส่งกลิ่นที่น่าสะอิดสะเอียนออกมา
เริ่มมีแมลงเล็กๆบินไปเกาะกินร่างของมันบ้างแล้ว
ทันใดนั้นเอง
สิ่งที่เขารอคอยมานานกว่าครึ่งวันก็ได้ปรากฏโฉมออกมา
แววตาสีเหลืองทองที่เปล่งประกายอยู่ในความมืดคู่หนึ่งกำลังจ้องมองออกมาจากถ้ำมืด
มันค่อยๆลอยออกมาช้าๆเหมือนดวงวิญญาณ
จากนั้นร่างขนาดใหญ่ของมันก็ปรากฎออกมาอย่างเด่นชัดท่ามกลางความมืดเพราะกล้องของหุ่นเหล็กที่ทำให้เขาสามารถมองเห็นร่างของมันได้อย่างชัดเจนแม้รอบข้างจะมืดมิด
“คมเขี้ยวแห่งไพรี
[แฟงค์ แบนเธอร์] ในที่สุดคุณก็ปรากฎตัวออกมาแล้วนะครับ”
ร่างของแฟงค์
แบนเธอร์ในหน้าจอของหุ่นเหล็กนั้น เป็นเสือพาดกลอนขนาดใหญ่กว่าห้าเมตร
มีแผงคอฟูๆเหมือนสิงโต ที่เท้ามีกงเล็บที่ดูแล้วอันตรายอยู่ทั้งสี่ข้าง
ดวงตาสีเหลืองทองกำลังจ้องมองไปที่ซากของโอแดนผู้โชคร้ายนั้น
เสือยักษ์เดินออกมาและกัดกินซากของโอแดนทันที
เลือดสีแดงสาดกระจายไปทั่วบริเวณ
หลังจากที่มันกินไปจนหมดจนเหลือแต่กองเลือดที่พื้นแล้ว
มันก็เงยหน้าขึ้นคำรามออกมาอย่างน่ากลัว
โฮกกก!
“จับได้แล้วนะครับ”
กริ้ก!
เสียงกดปุ่มในมือดังขึ้น สวิตซ์ในมือของหุ่นเหล็กได้ลั่นออกเป็นสัญญาณโจมตีทันที
ทันใดนั้นป่าก็สั่นไหวและมีเงาสี่สายพุ่งเป็นเส้นตรงโดยมุ่งเป้าไปที่ขาทั้งสีข้างของแฟงค์
แบนเธอร์!
ฉัวะ! โฮกกก!
ฉมวกขนาดใหญ่สี่อันพุ่งปักเข้าไปที่เท้าของแฟงค์
แบนเธอร์พร้อมๆกัน มันถูกตรึงเอาไว้กับที่จนเท้าขยับไปไหนไม่ได้
จากนั้นมันก็กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“สวัสดีครับ
คุณเสือใหญ่”
หุ่นเหล็กกระโดดลงมาจากต้นไม้และย่างก้าวเข้าไปใกล้ๆมอนสเตอร์ผู้โชคร้ายที่ถูกตรึงเอาไว้กับที่ช้าๆ
เขาหยิบมีดแสงที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมาหนึ่งข้างและควงเบาๆ
สายตาของเสือยักษ์พุ่งเป้ามาที่หุ่นเหล็กทันที
มันคำรามออกมาและดิ้นอย่างรุนแรง แต่ก็มีแต่ทำให้แผลของมันฉีกขาดมากขึ้นเท่านั้น
ในตอนที่หุ่นเหล็กเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วนั้นมันก็คงต้องเตรียมรับความตาย
แต่ทันในนั้นเอง
ในเงาหมู่แมกไม้ ก็มีดวงดาสีเหลืองทองอีกคู่หนึ่งพุ่งสวนออกมาด้วยความรวดเร็ว
หุ่นเหล็กเหมือนจะรู้ตัวอยู่แล้วเลยทำเพียงแค่เอี้ยวตัวหลบเล็กน้อยเท่านั้น
ทำให้การโจมตีนั้นพลาดเป้าไป
แต่แค่นั้นยังไม่พอ
เขายังฝากบาดแผลจากมีดกรีดเข้าไปที่ท้องน้อยของเงานั้นด้วย
โฮกกก!!!
เขาหันกลับไปมองเงาสายใหม่ที่พุ่งเข้ามาด้วยความเยือกเย็นราวกับไม่มีค่าอยู่ในสายตา
มันเป็นเสือที่มีความคล้ายกับแฟงค์ แบนเธอร์มาก แต่มีขนาดเล็กกว่าและไม่มีแผงคอที่ดูนุ่มฟูนั่น
“แล้วก็สวัสดี
คุณสุภาพสตรีแห่งพงไพร [แฟงค์ แบนชี]”
เสือยักษ์ผัวเมียทั้งสองตัวคำรามประสานเสียงกันจนทำให้ต้นไม้โดยรอบสั่นไหว
แต่ก็ไม่ทำให้หุ่นเหล็กสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย
เขาทำเพียงแค่เอียงคอบิดขี้เกียจไปมาด้วยความเบื่อหน่าย
“วันนี้ผมเสียเวลามามากแล้ว
คุณแบนเธอร์คงขยับไม่ได้อีกสักพัก ดังนั้นผมจะเลือกกำจัดคุณเป็นคนแรก”
เขาควงมีดและชี้ไปทางแฟงค์
แบนชีราวกับว่าเขาสามารถชี้เป็นชี้ตายศัตรูได้เลยทีเดียว
เวอร์เนียที่ขาปล่อยไอพ่นออกมา
สะกิดเท้าหนึ่งทีพุ่งเข้าหาเสือยักษ์ตัวเมียด้วยความเร็วสูง
พริบตาเดียวกงเล็บที่ขาหน้าซ้ายก็แตกหักออกอย่างไม่ยินยอมพร้อมใจ โดยมีร่างของหุ่นเหล็กยืนอยู่ด้านหลังมัน
โดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องเลยแม้แต่น้อย
“[พลาสม่า]
เริ่มภารกิจได้”
